Ja miałam kiedyś taką, która potrafiła przełamać pazur i odciąć tylko połowę... Z Bamboo nie ma żadnych problemów, sama dzięki niej przekonałam się do skracania w domu :)

Jest też lepiej o tyle, że nie musimy zaciągać psa do miejsca, które często nieprzyjemnie się mu kojarzy. Jim nigdy nie miał problemu z weterynarzem, a na starość coś mu "odbiło" i każde obcinanie kończyło się gonitwą po gabinecie, bo zaczynał panikować :(

U nas było tak samo, ogólnie weterynarza się nie boi, ale kiedy zaczyna się obcinanie pazurów przez obcą osobę Jim wpada w panikę i najchętniej zwiałby z gabinetu... Nie powiem, żeby jego nastawienie bardzo się zmieniało, kiedy robię to ja, ale na pewno jest mniej nerwowy i lepiej znosi zabieg

U nas wystarczył tylko ten jeden raz, by jego nastawienie zmieniło się diametralnie. Na szczęście wie, że ja mu krzywdy nie zrobię i obecnie ze spokojem znosi obcinanie pazurów.
Kurczę, to masz szczęście, że nie boi się weterynarza. Mój to najlepiej od razu po wejściu do gabinetu zrobiłby kółeczko i z niego wyszedł. W większości przypadków przytula się do drzwi wyjściowych (albo mnie) i czeka aż wreszcie opuścimy to miejsce...

U nas zdarzyło się wielokrotnie, nawet u różnych weterynarzy i zawsze chodziło o pazury z tyłu (u J są dużo krótsze niż przednie). On ma tak, że jeśli gdzieś wejdę to on również, więc chociaż nie uwielbia miejsca, to nie próbuje panicznie uciekać (Bona raz wysmyknęła się z obroży i czekała przed gabinetem, potrafiła też zaprzeć się przed wejściem i trzeba było ją wnosić). Uciekać chce dopiero, jak widzi co się święci, czyli wet zabiera się za pazury. Całą resztę znosi, z miną gamiona próbując przytulić się albo do mnie, albo do weta. Nic nie działa na niego tak źle, jak to nieszczęsne obcinanie (a miał już gorsze zabiegi), więc postanowiłam spróbować w domu, żeby chociaż trochę mniej się stresował (na kompletne wyluzowanie nie ma niestety szans, ale jest lepiej).

Mamy podobnie z tym wchodzeniem za mną wszędzie tam, gdzie się da. Niektórzy się nawet śmieją, że on to by za mną nawet w ogień wskoczył... Ale niestety u nas jest jeszcze ten problem, że Karo ma uprzedzenie do mężczyzn (nie wszystkich toleruje), co nasila jeszcze jego niezbyt pozytywny stosunek do wizyt u weterynarza. Powiedzmy sobie szczerze, nikt nie przepada za wizytami u jakiegokolwiek lekarza. ;-) Na szczęście nie panikuje tak jak mój poprzedni pies, którego trzeba było wnosić na rękach (dobrze, że był mniejszy od Karo :D).

Rozumiem. Nasze chłopaki mają w takim razie dużo wspólnego :D Co do wnoszenia - moja Bona to był husky, a więc ponad 20 kg protestującego psa, więc mam pewne wyobrażenie na temat wnoszenia "cielaków" :p

Tak swoją drogą - ile Jim ma latek? :-) Bo gdzieś to widziałam ale mi umknęło.
O jeju, no to był wyczyn z tym wnoszeniem. :D

Jim w tym roku (listopad/grudzień) skończy 10 lat.
To prawda ;)

No szczęka mi teraz opadła! W ogóle na tyle nie wyglada. :) Fajnie by było go poznać na żywo. ;)

Miło słyszeć! Prawdę mówiąc ciężko mi nazywać go psim seniorem, bo wciąż jest postrzelony, ale nie da się ukryć, że widać powoli po nim upływ czasu... To typ skurczybyka, którego albo się kocha, albo nienawidzi - nie ma nic pomiędzy :P

Kurczę... To do niego nie pasuje :D Serio - określenie psi senior jakoś tak przelatuje obok niego. :D Fajnie się patrzy na psiaka w tak dobrej kondycji i w tym wieku. :)
Ja to tam kocham takie wariaty!