Chociaż środowisko psiarzy zrzesza ludzi o podobnej pasji, trudno uznać je za grupę o jednolitej strukturze. Jest ono gronem miłośników o różnych poglądach na kwestię wyboru psa, jego wychowania, metod szkolenia, podejścia do niego - podczas dyskusji często można dostrzec tworzenie się wręcz opozycyjnych obozów, które zawzięcie sprzeczać się będą o to, która ze stron ma rację. Z takimi zachowaniami nie spotykamy się jedynie w Internecie (chociaż tam wykłócanie się przychodzi z łatwością, gdyż nikt tak naprawdę nie zweryfikuje prawdziwości naszych słów), ale także (a może przede wszystkim) w świecie realnym, podczas spacerów czy spotkań z innymi psiarzami. Właśnie wówczas nadchodzi ten moment - konfrontacja naszych racji z czyimiś - często poprzedzony komentarzami takimi jak "On chciał się tylko przywitać", znanymi chyba każdemu spacerowiczowi ;) Wtedy też uświadamiamy sobie, jak różnie ludzie podchodzą do sprawy wychowania psa i jego obecności w przestrzeni publicznej.
Ja rzadko spotykam się z naprawdę karygodnymi zachowaniami drugiej strony, ale śledząc wypowiedzi właścicieli widzę, że chyba stanowię wyjątek, bo innym z kolei nieprzyjemne sytuacje zdarzają się wcale nie "od święta".
Jimmy jest psem, który reaguje na inne w sposób nieprzewidywalny, dlatego też zazwyczaj ucinam wszelkie próby kontaktu, szczególnie gdy widzę, że ktoś może mieć później do mnie pretensje (a wierzcie mi, że są tacy ludzie, po których widać, że chętnie zrzucą na Ciebie winę, nawet jeśli to ich pies śmiga od jednego czworonoga do drugiego). Mój również nie jest aniołkiem, sam nieraz spowodował pyskówkę, nie chcę więc mieszać się w sytuacje, których nie jestem pewna. Zawsze jednak staram się być spokojna, gdy do kontaktu dojdzie, nawet jeśli nie zapowiada się dobrze - po prostu z daleka ostrzegam, że mój innych nie lubi. Komunikat jednoznaczny, ale czy na pewno? Jakich spacerowiczów spotykamy na swojej drodze?
Ja rzadko spotykam się z naprawdę karygodnymi zachowaniami drugiej strony, ale śledząc wypowiedzi właścicieli widzę, że chyba stanowię wyjątek, bo innym z kolei nieprzyjemne sytuacje zdarzają się wcale nie "od święta".
Jimmy jest psem, który reaguje na inne w sposób nieprzewidywalny, dlatego też zazwyczaj ucinam wszelkie próby kontaktu, szczególnie gdy widzę, że ktoś może mieć później do mnie pretensje (a wierzcie mi, że są tacy ludzie, po których widać, że chętnie zrzucą na Ciebie winę, nawet jeśli to ich pies śmiga od jednego czworonoga do drugiego). Mój również nie jest aniołkiem, sam nieraz spowodował pyskówkę, nie chcę więc mieszać się w sytuacje, których nie jestem pewna. Zawsze jednak staram się być spokojna, gdy do kontaktu dojdzie, nawet jeśli nie zapowiada się dobrze - po prostu z daleka ostrzegam, że mój innych nie lubi. Komunikat jednoznaczny, ale czy na pewno? Jakich spacerowiczów spotykamy na swojej drodze?
Sytuacja nr 1: Pies podbiega, człowiek w oddali. Tekst: "Ależ proszę się nie martwić, to suczka, dogadają się!" / "Pani się nie boi, mój nie jest groźny".
Ciągle aktualne i równie często przez Jimmy'ego obalane. Jimmy potrafi świetnie dogadywać się z samcem, natomiast całkowicie nie akceptować suczek. Wszystko zależy od jego humoru, od podejścia drugiego psa, od miejsca spotkania i tak dalej.
Ciągle aktualne i równie często przez Jimmy'ego obalane. Jimmy potrafi świetnie dogadywać się z samcem, natomiast całkowicie nie akceptować suczek. Wszystko zależy od jego humoru, od podejścia drugiego psa, od miejsca spotkania i tak dalej.
Sytuacja nr 2: Pies podbiega, człowiek w oddali. Tekst: "To mój się nauczy, żeby nie podchodzić do każdego, bo to myśli, że wszystkie są fajne".
Moja ulubiona postawa! Otóż poza tym, że to ja muszę radzić sobie ze swoim psem oraz psem drugiej strony, to podbiegacz nauczy się co najwyżej, żeby omijać białego psa w czarne kropki... albo i nie. Poleci dalej, ale właściciel z satysfakcją przyjmuje tę lekcję pokory, jaka została udzielona jego czworonogowi.
Moja ulubiona postawa! Otóż poza tym, że to ja muszę radzić sobie ze swoim psem oraz psem drugiej strony, to podbiegacz nauczy się co najwyżej, żeby omijać białego psa w czarne kropki... albo i nie. Poleci dalej, ale właściciel z satysfakcją przyjmuje tę lekcję pokory, jaka została udzielona jego czworonogowi.
Sytuacja nr 3: Pies podbiega, człowiek w oddali. Tekst: "Azor, wracaj, nie słyszałeś, że piesków nie lubi!".
A Azor nie wraca. Albo wraca po dłuższej chwili, kiedy nie ma z tego żadnej atrakcji. Bo jemu nikt nie wytłumaczył, co znaczy, że tamten piesków nie lubi.
A Azor nie wraca. Albo wraca po dłuższej chwili, kiedy nie ma z tego żadnej atrakcji. Bo jemu nikt nie wytłumaczył, co znaczy, że tamten piesków nie lubi.
Sytuacja nr 4: Pies podbiega, człowiek w oddali. Tekstu brak.
...
...
Sytuacja nr 5: Pies podbiega, człowiek w oddali. Tekst: "One to się znają".
Jeśli faktycznie się znają, nie wdaję się w dyskusję, bo nic złego z tego spotkania nie wynika. Takich podbiegaczy akceptujemy, pod warunkiem, że znajomość to nie tylko wymysł drugiej osoby...
Sytuacja nr 6: Pies na smyczy, człowiek zmierza ku nam. Tekst: "Niech się pani nie boi, mój jest niegroźny".
Tutaj po prostu odpowiadam, że mój za to zaczepny i nie szukamy zwady. Zazwyczaj skutkuje, czasami trafiamy na opornych, ale nigdy nie spotkałam się z chamstwem typu "To ja mimo wszystko puszczę swojego".
Sytuacja nr 7: Pies na smyczy/luzem, człowiek zmierza ku nam. Tekst: "A to chodź, nie będziemy pieska denerwować".
Pies zarządza odwrót, respektując zdanie swojego człowieka. Idealna para!
Sytuacja nr 8: Pies na smyczy/luzem, człowiek zatrzymuje się i zaczyna pogawędkę.
Akceptuję to. Nawet jeśli mój pies nie zachowuje się dobrze, druga strona zazwyczaj jest z tych z nieco bardziej luzackim podejściem i uznaje, że jego pies na tym nie ucierpi. Staram się kontrolować mojego, ale nawet jeśli dojdzie do histerycznej pyskówki, to nie mam problemu z poświęceniem paru chwil na rozmowę - zdarza mi się trafiać na naprawdę rozgarniętych rozmówców.
To chyba wszystkie, jakie mogę sobie przypomnieć. Pomijam reakcje psów, bo nie o tym tu mowa - chodzi mi o psiarzy, którzy czasami dążą do spotkania z większą chęcią, niż ich towarzysze. Każda z tych sytuacji może skończyć się zabawą. Komunikat "On nie lubi innych psów" stosuję głównie w przypadku spontanicznych spotkań, gdzie wiem, że druga strona po prostu nie nadaje się do towarzystwa dla Jimmy'ego, nie przypadła mu do gustu, jest w takim typie, jakiego on faktycznie nie lubi. Nigdy z daleka nie krzyczę, żeby pies natychmiast został zabrany, bo wiem, że to i tak nie poskutkuje. Poza sytuacjami, myślę, że śmiało mogę wyróżnić też parę typów psiarzy ;)
Typ "Mój pies może!"
Czyli jego może, cała reszta nie. Nie i już. To, że drugiej stronie zachowanie się nie podoba, to nie znaczy, że jego psu nie wolno. I jeszcze będzie się o to wykłócał. I nie przemówisz do rozsądku.
Typ "Nie, bo nie"
Z takim zachowaniem spotykałam się głównie, gdy bez świadomości jak podbiegacze mogą denerwować, pozwalałam na to Bonie. To są ludzie, którzy nie życzą sobie żadnych kontaktów, żadnego zaczepiania ich, przeszkadzania im, wchodzenia w ich przestrzeń i komunikują to zazwyczaj z daleka, nie przebierając w słowach. Ja nie mam nic przeciwko, mają prawo, a i mnie nie bawi widok mojego psa naprzykrzającego się innym.
Typ "Ale o co chodzi?"
Czyli on problemu nie widzi, pies to pies, musi się przywitać i wybiegać. Zauważyłam, że tego typu osobom towarzyszą zazwyczaj czworonogi albo bez problemów behawioralnych, które faktycznie próbują się "tylko przywitać" (powąchać i odejść), albo wręcz przeciwnie, takie, nad którymi właściciel kompletnie nie panuje, ale jemu to nie przeszkadza, gdyż w razie czego... jego pies ucieknie. Człowiek sprawia wrażenie całkowicie pogodzonego z losem i charakterem pupila i nie stara się spojrzeć na sytuację z perspektywy innej osoby. Nie zawsze dąży do kontaktu, czasami jest mu obojętne, w jakim kierunku udaje się pies.
Typ "Nie wiem czego chcę"
Bardzo zagadkowy, jednak często przeze mnie spotykany ;) Są to osoby, które z jakiegoś powodu kręcą się wciąż obok nas, nie próbując podejść bliżej czy rozpocząć rozmowę. Nigdy nie mogę zrozumieć o co im chodzi, bo nie widzę, żeby próbowali w ten sposób popracować nad zachowaniem swojego pupila, na przykład wykorzystać tę okazję na przećwiczenie ignorowania innych czworonogów - zatrzymują się jedynie w pewnej odległości i przyglądają. Wspomnę, że nie chodzi tu o sytuacje, gdy robimy coś interesującego, tylko sobie swobodnie spacerujemy, nie wyciągając nawet smakołyków czy zabawki.
Typ "Wieczny optymista"
Ten typ najczęściej wykazuje zachowania opisane w sytuacji nr 8. Uśmiechnięty, wyluzowany, otwarty na świat i nowe znajomości. Czy go chcą, czy nie chcą, podejdzie - najwyżej go pogonią, z czego potem (z nutką niezrozumienia) zwierzać się będzie innemu spacerowiczowi, chętnemu go wysłuchać. Bo on to w ogóle nie rozumie, jak można izolować psy - przecież one się dogadają zawsze.
Typ "Wujek Dobra Rada"
On wie lepiej. On po prostu wie lepiej, dlatego też ma dla Ciebie szereg uniwersalnych porad, które koniecznie musisz wcielić w życie. Nie zna Twojego psa? Nie szkodzi, metoda działa na jego, zadziała na każdego. Nie byłoby w tym nic złego, gdyby nie to, że często nie chodzi mu o pomoc, lecz o narzucenie nam swojego zdania.
Typ "Ojej"
Ludzie, którzy nigdy nie spodziewają się tego, co się właśnie stało. Często też reagują na złe zachowanie dopiero w momencie, gdy ma ono miejsce, nie próbując mu wcześniej zapobiec. Nie wyciągają wniosków, nie zastanawiają się, dlaczego pies zachowuje się tak, a nie inaczej. Ojej, pierwszy raz się rzucił! Ojej, pierwszy raz mi uciekł! Ojej, on nigdy tak nie robi!
Ja w oczach innych uchodzę chyba za typ "Nie, bo nie", ale sama wolałabym nie pasować do żadnego, które tu przedstawiłam ;) Natomiast najbardziej denerwujący są ludzie spod typu "Ale o co chodzi?", bo oni faktycznie nie widzą w niczym problemu... Typ "Ojej" staje na naszej drodze rzadko, za to zauważyłam, że wiele osób zmaga się z takowym na co dzień. My zazwyczaj mijamy po prostu normalnych psiarzy - nieuciążliwych, zwyczajnie ignorujących nas, zajmujących się swoimi sprawami. Na szczęście ;)
Sytuacja nr 6: Pies na smyczy, człowiek zmierza ku nam. Tekst: "Niech się pani nie boi, mój jest niegroźny".
Tutaj po prostu odpowiadam, że mój za to zaczepny i nie szukamy zwady. Zazwyczaj skutkuje, czasami trafiamy na opornych, ale nigdy nie spotkałam się z chamstwem typu "To ja mimo wszystko puszczę swojego".
Sytuacja nr 7: Pies na smyczy/luzem, człowiek zmierza ku nam. Tekst: "A to chodź, nie będziemy pieska denerwować".
Pies zarządza odwrót, respektując zdanie swojego człowieka. Idealna para!
Sytuacja nr 8: Pies na smyczy/luzem, człowiek zatrzymuje się i zaczyna pogawędkę.
Akceptuję to. Nawet jeśli mój pies nie zachowuje się dobrze, druga strona zazwyczaj jest z tych z nieco bardziej luzackim podejściem i uznaje, że jego pies na tym nie ucierpi. Staram się kontrolować mojego, ale nawet jeśli dojdzie do histerycznej pyskówki, to nie mam problemu z poświęceniem paru chwil na rozmowę - zdarza mi się trafiać na naprawdę rozgarniętych rozmówców.
To chyba wszystkie, jakie mogę sobie przypomnieć. Pomijam reakcje psów, bo nie o tym tu mowa - chodzi mi o psiarzy, którzy czasami dążą do spotkania z większą chęcią, niż ich towarzysze. Każda z tych sytuacji może skończyć się zabawą. Komunikat "On nie lubi innych psów" stosuję głównie w przypadku spontanicznych spotkań, gdzie wiem, że druga strona po prostu nie nadaje się do towarzystwa dla Jimmy'ego, nie przypadła mu do gustu, jest w takim typie, jakiego on faktycznie nie lubi. Nigdy z daleka nie krzyczę, żeby pies natychmiast został zabrany, bo wiem, że to i tak nie poskutkuje. Poza sytuacjami, myślę, że śmiało mogę wyróżnić też parę typów psiarzy ;)
Typ "Mój pies może!"
Czyli jego może, cała reszta nie. Nie i już. To, że drugiej stronie zachowanie się nie podoba, to nie znaczy, że jego psu nie wolno. I jeszcze będzie się o to wykłócał. I nie przemówisz do rozsądku.
Typ "Nie, bo nie"
Z takim zachowaniem spotykałam się głównie, gdy bez świadomości jak podbiegacze mogą denerwować, pozwalałam na to Bonie. To są ludzie, którzy nie życzą sobie żadnych kontaktów, żadnego zaczepiania ich, przeszkadzania im, wchodzenia w ich przestrzeń i komunikują to zazwyczaj z daleka, nie przebierając w słowach. Ja nie mam nic przeciwko, mają prawo, a i mnie nie bawi widok mojego psa naprzykrzającego się innym.
Typ "Ale o co chodzi?"
Czyli on problemu nie widzi, pies to pies, musi się przywitać i wybiegać. Zauważyłam, że tego typu osobom towarzyszą zazwyczaj czworonogi albo bez problemów behawioralnych, które faktycznie próbują się "tylko przywitać" (powąchać i odejść), albo wręcz przeciwnie, takie, nad którymi właściciel kompletnie nie panuje, ale jemu to nie przeszkadza, gdyż w razie czego... jego pies ucieknie. Człowiek sprawia wrażenie całkowicie pogodzonego z losem i charakterem pupila i nie stara się spojrzeć na sytuację z perspektywy innej osoby. Nie zawsze dąży do kontaktu, czasami jest mu obojętne, w jakim kierunku udaje się pies.
Typ "Nie wiem czego chcę"
Bardzo zagadkowy, jednak często przeze mnie spotykany ;) Są to osoby, które z jakiegoś powodu kręcą się wciąż obok nas, nie próbując podejść bliżej czy rozpocząć rozmowę. Nigdy nie mogę zrozumieć o co im chodzi, bo nie widzę, żeby próbowali w ten sposób popracować nad zachowaniem swojego pupila, na przykład wykorzystać tę okazję na przećwiczenie ignorowania innych czworonogów - zatrzymują się jedynie w pewnej odległości i przyglądają. Wspomnę, że nie chodzi tu o sytuacje, gdy robimy coś interesującego, tylko sobie swobodnie spacerujemy, nie wyciągając nawet smakołyków czy zabawki.
Typ "Wieczny optymista"
Ten typ najczęściej wykazuje zachowania opisane w sytuacji nr 8. Uśmiechnięty, wyluzowany, otwarty na świat i nowe znajomości. Czy go chcą, czy nie chcą, podejdzie - najwyżej go pogonią, z czego potem (z nutką niezrozumienia) zwierzać się będzie innemu spacerowiczowi, chętnemu go wysłuchać. Bo on to w ogóle nie rozumie, jak można izolować psy - przecież one się dogadają zawsze.
Typ "Wujek Dobra Rada"
On wie lepiej. On po prostu wie lepiej, dlatego też ma dla Ciebie szereg uniwersalnych porad, które koniecznie musisz wcielić w życie. Nie zna Twojego psa? Nie szkodzi, metoda działa na jego, zadziała na każdego. Nie byłoby w tym nic złego, gdyby nie to, że często nie chodzi mu o pomoc, lecz o narzucenie nam swojego zdania.
Typ "Ojej"
Ludzie, którzy nigdy nie spodziewają się tego, co się właśnie stało. Często też reagują na złe zachowanie dopiero w momencie, gdy ma ono miejsce, nie próbując mu wcześniej zapobiec. Nie wyciągają wniosków, nie zastanawiają się, dlaczego pies zachowuje się tak, a nie inaczej. Ojej, pierwszy raz się rzucił! Ojej, pierwszy raz mi uciekł! Ojej, on nigdy tak nie robi!
Ja w oczach innych uchodzę chyba za typ "Nie, bo nie", ale sama wolałabym nie pasować do żadnego, które tu przedstawiłam ;) Natomiast najbardziej denerwujący są ludzie spod typu "Ale o co chodzi?", bo oni faktycznie nie widzą w niczym problemu... Typ "Ojej" staje na naszej drodze rzadko, za to zauważyłam, że wiele osób zmaga się z takowym na co dzień. My zazwyczaj mijamy po prostu normalnych psiarzy - nieuciążliwych, zwyczajnie ignorujących nas, zajmujących się swoimi sprawami. Na szczęście ;)
Pozdrawiamy,
B & A & J
B & A & J
Na blogu pojawiła się zakładka "Polecamy", gdzie umieszczać będę linki do akcesoriów,które zostały przez nas sprawdzone, przetestowane i uznane za godne zainteresowania. Już niebawem post o produktach Oh My Pet doczeka się aktualizacji po niemal dwuletnim użytkowaniu.